Ineke op Tenerife 4

3-6-2008

Beste allemaal,

Van de week moest ik in het ziekenhuis zijn voor een snijwond aan mijn duim en in de wachtruimte van de Urgencias zat een Afrikaanse jongeman geflankeerd door twee mensen van de Guardia Civil. Hij was, getuige zijn oververmoeidheid, waarschijnlijk één van die 68 Afrikanen die twee dagen daarvóór waren opgevist ten zuiden van Gran Canaria. Drie onder hen waren overleden. Tot mijn verbijstering zag ik een handboei om zijn pols en ik bedacht dat nog niet zo heel lang geleden zijn voorouders, geboeid aan hun enkels, door ons in boten werden geladen om te werken op de plantages in Amerika. Deze man zocht een vrijheid die leefbaar is en werd meteen in boeien geslagen! Ik wilde iets tegen hem zeggen, maar de dreiging die uitging van die twee uniformen weerhield me. Zo gaat dat hier: ieder contact met de bevolking is taboe. De overheid regelt alles.

Al vaker had ik me erover verbaasd dat je voor de kleinste dingen: een bezoek aan een natuurproject, een kijkje in een cultureel centrum, een machtiging nodig hebt van het eilandbestuur. Ik heb hier te maken met een allesoverheersende overheid. Als je bedenkt dat die voornamelijk uit Spanjaarden bestaat! De politie en de Guardia Civil zijn nog in Spaanse handen. Daardoor voel ik me hier als in een bezet land. Een gesprek, dat ik had met de prior van een benedictijns klooster, droeg daar ook toe bij. Die man was gewoon bang. Bang voor de autoriteiten. Zijn klooster noemt zich oecumenisch en heeft 25 kamers voor gasten die een tijdje kunnen meeleven in het kloosterritme. De gastvrijheid staat centraal in de regel van Benedictus en in hun brochure had ik gelezen dat hun deur open stond, maar vooral hun hart!

Ik vroeg de prior wat hij zou doen als er een groep Afrikaanse jongens zich aan de poort zou melden en om onderdak vroeg. Nou, lachte hij, dan zouden we wel een probleem hebben. De Spaanse wet verbiedt het opnemen van 'sin papeles' (ongedocumenteerden) en bovendien waren ze met hun 'oecumenisch experiment' al zo kwetsbaar ten opzichte van het moederhuis in Spanje, dat hij zich iets dergelijks niet kon veroorloven. Ik wees hem op de evangelietekst van Matteüs 25:35, "Ik had honger en gij gaf mij te eten" en op de uitspraak van Petrus die voor het gerecht verklaarde dat men God meer moet gehoorzamen dan de keizer. Ik kreeg geen poot aan de grond en moest denken aan wat Siñora Gutierrez van de Kinderbescherming me had gezegd: de mensen hebben 'miedo' (angst).

De laatste dagen heb ik me afgevraagd of dit de erfenis is van het dictatoriale Spanje van weleer. Het is alsof men hier niet zelfstandig durft te denken. Die pater David bijvoorbeeld wil me wel helpen, maar heeft geen enkele eigen inbreng. Hij doet slaafs wat ik hem vraag. Hij heeft ook geen eigen mening. Ik vind dat vreselijk.

Ik ben inmiddels verhuisd naar een lager gelegen plaats, Santa Brigida, niet ver van Las Palmas. Het is hier gelukkig heel wat warmer. Nog steeds wacht ik op de machtiging van de directeur van de Protección del Menor om de kampen te bezoeken en ik krijg haar pas de tweede week van juni te spreken. Deze week hoop ik een gesprek te hebben met de bisschop. Het is nogal frustrerend en mijn geduld begint op te raken. Als ik ook nog 'nee' zou krijgen van de Protección, dan is Leiden (Las Palmas) in last!

Steeds houd ik vast aan het woord van Jezus: "Door de wereld lijd je verdrukking, maar houd goede moed: Ik heb de wereld overwonnen."

Bidden jullie voor me?

Ineke

adres:
Real de Coello 32-34
Santa Brigida-El monte
Gran Canaria