Ineke op Tenerife 3

27-04-2008

Dag allemaal,

was het hier eerst erg koud, nu is het moordend heet. Dit is nog erger. J.l. dinsdag zat ik dus in het hol van de leeuw: de Dirección General para la Protectión del Menor y de la Familia, oftewel de Kinderbescherming. Daar had ik afgesproken met sinora Gutierrez, die vaak geciteerd wordt in het rapport van Human Rights Watch. Dat rapport uit juli 2007 gaat over de misstanden hier in de opvangkampen voor Afrikaanse kinderen. Een leuk mensen en, oh wonder, ze verstaat Frans! Nadat ik verteld had wie ik was en gerept had over ons opvangproject in Zevenaar, vroeg ik of ze er voor voelde om van de situatie in de Centros de Emergenciá een missieproject te maken. Doel daarvan is de lokale bevolking kennis te laten nemen van wat zich daar afspeelt en ontmoetingen te organiseren tussen de kinderen en de bevolking. Ik wil daartoe de Fransiscaanse gemeenschap mobiliseren.

Ze begon uitgebreid te vertellen over hoe luchtigjes men hier leeft. Er is hier zo'n beetje van alles: naast de autochtone bevolking veel Spanjaarden, mensen uit het oosten, heel veel vakantiegangers. Ook alle religies zijn hier vertegenwoordigd met hun godshuizen. De katholieke kerk stelt weinig voor. Ze doet niets, het leeft niet. Geen 'spirit,' zei ze. Ik had zelf al de indruk gekregen dat de Kerk hier nog erg traditioneel is: van die kolossale huisbeelden met larmoyante corpussen en fondant-zoete heiligenbeelden zoals wij die hadden in de jaren '50.

Volges sinora Gutierrez gaan de kinderen verplicht naar school tot hun 16e. Ze worden niet in families opgevangen, na school moeten ze terug naar hun opvangcentrum. Ze gaf toe dat dat helemaal niet goed is, vooral voor de allerkleinsten. Naar haar zeggen gaat het om ongeveer 600 kinderen, verspreid over de eilanden. In Gran Canaria zou het om 150 kinderen gaan. Dat ze het niet precies weet, bleek duidelijk. In Orinaga ging het immers al om 162 kinderen en dat is dan nog maar één van de vele centra hier. Ook bleek meteen al de 'gap' tussen de theorie en de praktijk: in Orinaga konden de kinderen slechts om de beurt naar school omdat het aantal te groot was. Vanaf de eerste dag zouden de kinderen hier al een verblijfsvergunning hebben, maar in het HRW-rapport wordt vermeld hoe moeizaam dat lukt, als het al lukt. Eerst moeten ze een bewijs 'de desemparo' hebben, daar gaan maanden overheen, en ik zag inderdaad op tafel stapels dossiers liggen met een rode kaart 'desemparo' op elk.

Ze vond het moeilijk, zei ze, het werk is zwaar, heel zwaar. Reden te meer, dacht ik, om de hand aan de ploeg te slaan. Ik moest mijn verhaal op papier zetten en aan de directie sturen. Die zou mij dan ook de 'autorisación' (machtiging) kunnen geven om de kampen te bezoeken. Het kon in het Frans, zij zouden het daar wel vertalen. Twee keer werd ons gesprek onderbroken door de telefoon, twee keer hoorde ik haar vertellen dat ze een Holandesa op bezoek had. Ze vond het blijkbaar toch bijzonder. "Bent u hier op vakantie?" vroeg ze tenslotte. "Nee, ik ben hier voor dit." "En heeft u dan een huis gehuurd in Vallesecco?" "Ja, dat heb ik, voor 6 weken, daarna ga ik naar Tenerife." Ze keek verward, dit had ze niet verwacht.

Ik schreef mijn brief de volgende dag en probeerde de dag daarop Pater David te bereiken. Tevergeefs. Daar verlies je dan een hele dag mee, zo inspannend is de afdaling naar Las Palmas en de weg terug omhoog. De dag daarna was hij er wel. Om half zes opgestaan om er om half tien te zijn, en dat lukte. Ik heb hem op de hoogte gebracht en zijn medewerking gevraagd mocht het tot een missieproject komen. Verder gaf hij mij de adressen van de paters Fransiscanen op Tenerife en van de Fransiscanessen daar en hier op Gran Canaria. Die laatste wil ik deze week bezoeken. Hij leende mij een oude typemachine waarop ik mijn brief kon uittypen, een computer had hij niet. Ik genoot van zijn medewerking.

Moet ik u ook de minder leuke dingen vertellen? Dat ik, terug bij de auto, een bekeuring had, en de auto's naast mij niet? Dat ik, na nog geen 300 meter gereden te hebben, al weer werd aangehouden: papiercontrole (al de tweede keer), dat mijn auto twee kleine reparaties nodig heeft, dat Debitel mijn telefoon heeft afgesloten omdat het mij niet gelukt was 250 euro als aanbetaling van hieruit over te maken? Ach, het zijn eigenlijk maar kleinigheidjes. De echte zaken staan op de rol. Ik groet u allen hartelijk. Vergeet mij niet in uw gebed, want zonder Onze Lieve Heer red ik het niet:

"Want zoals de rank geen vrucht draagt
zolang hij niet blijft aan de wijnstok
zo ook gij niet
als gij niet blijft in Mij."
Joh. 15:4