Ineke op Tenerife 10

Allereerst: de uitzending van de IKON over Ineke is terug te zien op de LUX site

29-11-2008, varend op de boot naar Cadiz

"Ineke-niet-meer-op-Tenerife" is het eigenlijk, want vanochtend ben ik begonnen met de terugtocht. Ik zit nu op de boot (met bestemming Cadiz in Spanje) me te verbijten dat hij weer uren stil ligt om vracht en passagiers op te pikken in Las Palmas / Gran Canaria en een herhaling, daarvan krijgen we vanavond nog op Lanzarote. Twee dagen en twee nachten duurt het vooraleer ik weer voet op vaste bodem - het continent Europa - zet.

Dit is geen klacht hoor, maar ik bespeur een gevoel van ongeduld bij mezelf om terug te gaan. Het waren waardevolle maanden: ik heb me leren uitdrukken in het Spaans, had betekenisvolle contacten en vooral het bezoek van de IKON-televisie heeft mijn onderneming tot iets bijzonders uitgetild. Vier grote jonge mensen stonden voor me op de boulevard: Pim, de cameraman, Sander, de geluidsman, Witho voor de research en Wilberry, de regisseuse.

Meteen de eerste dag hadden we een ontmoeting met Inez Rogas, de minister voor immigratie van de eilandregering van Tenerife. Wij troffen haar in een opvangcentrum in Tenerife, waar zij ons een rondleiding gaf en daarna door het team van de IKON geïnterviewd werd. We vielen binnen in een wiskundeles. Daar had ik de gelegenheid drie jongens uit Guinée-Conakry te spreken, die net die week waren aangekomen. Een jongen beklaagde zich dat hij het zo koud had: zijn kleren waren bij het Rode Kruis achter gelaten. Nu liep hij in een geleend t-shirt met niets daaronder.

In een andere groep, waar taalles werd gegeven met behulp van een soort aap-noot-mies plankjes, gave de kinderen de gewenste antwoorden. De conseijera (minister) vroeg hen hoe ze het hadden. "Bueno" was het antwoord en waarom ze daar waren. Dan hoor je zo'n jongen van 15 a 15 jaar zeggen dat hij wil werken om zijn familie in Afrika te helpen. Als ik dan denk aan zijn leeftijdgenoten in Nederland die vaak nog te beroerd zijn om hun huiswerk te leren - wat een scheve verhoudingen!

Het interview was uitstekend: ze vertelde hoe hoog de nood was op de Canarische Eilanden. Nog iedere week komen de boten met immigranten aan. Het aantal boten was wel minder geworden, maar de boten zaten voller, vaak meer dan honderd personen per boot. Politiek wordt er vanalles aan gedaan om Europa wakker te schudden, maar er gebeurt veel te weinig. Die middag moest ik eindeloos langs een muurtje lopen omdat de cameraman mij goed in beeld wilde krijgen. Prachtige achtergrond, prachtig licht: de zon was doorgebroken na een regenachtige dag. We filmden op de Mirador de la Paz, een mooi uitzichtspunt, dat ik net de week ervoor had ontdekt.

De volgende dag hadden we afgesproken bij La Esperanza, het opvangkamp waar ik al eens geweest was en de directeur had weten te ontdooien. De conseijera had ons geen toestemming gegeven om dat kamp te bezoeken. Veelbetekenend! Later hoorde ik dat er in Tequeste 45 kinderen zitten en in (? I*od?), waar we wel heen mochten 25, maar in Esperanza 450! Daar zitten de groteren die zeer gefrustreerd zijn dat ze niet mogen werken. U zult zondag 7 december a.s. op de televisie kunnen zien hoe dat afliep in Esperanza.

Daarna werden we gefilmd bij het huisje waar ik vijf maanden geleden gewoond heb en werden mij weer allerlei vragen gesteld. 's Middags gingen we naar de begraafplaats waar de gestorven Afrikanen liggen. Naar mijn gevoel een hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk. Anonieme dode jongeren, weggelegd achter een stuk zachtboard. Het was voor mij een enorme troost te ervaren dat ze waardig worden bijgezet temidden van andere overledenen en niet ergens op een industrieterrein in een kuil verdwijnen. Daarna werd ik in een koud parkje geïnterviewd tot het daglicht helemaal verdween.

De derde en laatste dag, zondag, werd besteed aan de kerken en aan mijn projekt. Hoe probeer ik de kerken te betrekken bij de immigratieproblematiek? Een pater heb ik aangeschoten in een Duitse wijk van Puerto de la Cruz. Daarna gingen we naar de Baptistenkerk waar we een interessant interview hadden met de dominee. Toen nog een groot interview op mijn kamer en daarna nog weer een kerk. Het was al donker. Daarna namen we afscheid van elkaar. De vierde dag hoefde ik niet op te draven. Het IKON-team zou dan een gesprek hebben met de Guardia Civil, met Caritas en met het Rode Kruis.

Met beide laatste instanties had ik gesprekken gehad. Vooral het gesprek met Esther van Caritas was erg informatief. Het blijkt dat de kerk toch wel degelijk iets doet aan het probleem. Caritas heeft twee opvanghuizen, waarvan één de 18-jarigen opvangt die op straat terecht komen. Ze probeert verblijfsvergunningen te regelen, anders mogen ze niet werken. Als ze werk hebben kunnen ze een onderkomen huren en zo werkt Caritas aan de integratie. Maar het is maar mondjesmaat: in Santa Cruz is een capaciteit van 18 plaatsen en in het Zuiden, waar veel Latino-Amerikanen komen, 20. We hebben veel meer opvanghuizen nodig, zei ze.

Gisteren was ik voor een interview bij de krant "El Dia" - de krant hier op Tenerife. De journaliste vertelde me dat de bisschop een opvanghuis had geopend in La Laguna met 40 plaatsen. Het gaat dus echt veel beter dan ik had gedacht. Is mijn rol dan uitgespeeld hier? Misschien. Dezelfde journaliste zei dat het heel belangrijk is dat er een reportage - de onze? - door heel Europa gaat en overal vertoond wordt. Morgen, zondag 30-11, komt het interview in de krant. Er zijn wel 40 foto's van mij gemaakt. Of ik het goed vond als mijn leeftijd werd vermeld. Natuurlijk. Nu ga ik er echt voor. Mijn anonimiteit is weg. "Estas famosa, he?" vroeg mijn professora bij mijn laatste les, maandag j.l.

Het is jammer dat het televisieteam uit tijdgebrek niet op die school heeft kunnen filmen waar alle dames naar de kapper en de schoonheidsspecialiste waren geweest. Ik neem afscheid van u. Tot ziens in Nederland en veel genoegen bij het zien van de film in het programma LUX van de IKON,

Ineke