9 november 2008
Vorig weekend moest ik verhuizen, maar dat betekent tevens het einde van de grote drukte van het verhuizen - zoeken en van de intensieve cursus Spaans. Ik ben meteen actief handtekeningen gaan ronselen bij de kerk van de Fransiscanen midden in de stad (Puerto de la Cruz). Het was Allerheiligen; ik heb ze allen aangeroepen. Er kwamen allemaal Finnen de kerk uit - er zitten hier veel Scandinaviërs - maar die zagen mij niet staan / wilden mij niet zien. "Are you a christian?" vroeg een Fin aan mij. Allemaal mooi opgepoetste damens keken misprijzend naar mij of wendden het hoofd af. Niemand wilde een handtekening zetten of überhaupt naar mij luisteren.
Zou het aan mijn kleding gelegen hebben? Ik was normaal, eenvoudig gekleed, platte schoenen, want ik was lopend. Mijn haar in de war, want het waait hier altijd. Daar stond ik dus tegenover allemaal keurige, stijve kapsels die mij bekeken als een indringster. Ik kreeg het gevoel dat ik van vroeger herkende: katholieken voelen zich hier een soort elite, het 'ene ware geloof,' ze zagen niet dat ik tot hun club behoorde (mijn kruisje was achter mijn truitje verstopt geraakt). Dan eerst de paters maar aanschieten, dacht ik. Maar er was geen Fransiscaan te bekennen; die moest uit Santa Cruz komen en zat vast in de file.
De volgende ochtend vond ik ruimschoots mijn troost bij de protestanten. Ik volgde de Engelse dienst in de 'toeristenkerk,' een kerkje van de Baptisten. De dominee, die ik na afloop sprak, bleek heel enthousiast over mijn initiatief en hij legde een aantal affiches van Pro Asyl achter in de kerk. Aangemoedigd door dit 'succes' ging ik die avond ook naar de Duitse dienst, maar daar bevroor de dominee toen hij zag wat ik wilde. Of ik dat niet van te voren had kunnen overleggen met hem en de Kerk deed niet aan politiek, maar toen ik probeerde uit te leggen dat het om Christus' evangelie ging, draaide hij zich om en hield zich bezig met de kerkgangers.
Met één van hen, een vrouw, volgde een verhitte discussie, of liever een monoloog, want telkens als ik iets probeerde te zeggen, viel ze me in de rede. Haar grote dochter: "Laat haar nu toch eens uitspreken, mammie." De dochter wilde wel luisteren. Tenslotte namen ze dan toch een affiche mee. Wat een weerstanden! Fransiscus waarschuwde er al voor en moedigde zijn volgelingen aan zich er niet door te laten ringeloren.
Vandaag heb ik de dominee van de Engelsen weer gesproken en wat blijkt? Ze hebben mijn oproep uit de brochure heel serieus genomen en onderling overlegd hoe een manier te vinden om die Afrikaanse jongeren te bereiken. Ze hebben er zelfs gezamenlijk voor gebeden, wetend hoe moeilijk het is, dit via de autoriteiten te doen. Niemand van de decision makers durft hier risico's te nemen, zei hij. Ik heb hem verteld dat de IKON hier wil komen filmen en hij wil de televisiemensen wel te woord staan. Dus houdt u het programma LUX maar in de gaten. Ze willen op 7 december, drie dagen voor de Dag van de Mensenrechten, uitzenden.
Een zekere Lilian wilde alles van mij weten - later bleek dat zij de secretaresse van het parochiebestuur is - en neemt per email contact met mij op in Nederland. Ze repte er over dat de 'vrouwengroep' hier misschien iets kan ondernemen, niet als Evangelicals, want de kerken mogen niet aan politiek doen, behalve de rooms katholieke!, maar als particulieren, dan kon het wel. De zon gaat onder, de top van de Teide (berg) ligt helemaal vrij - een teken van droge lucht - de oceaan is rustig. Het was een prachtige, zonnige zondag.
U allen, veel liefs,
Ineke
Ineke Koops
Sebastian Padrón Acosta 3
Ed. Guarico, portal 6,3F
38400 Puerto de la Cruz
Tenerife
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten