7-04-2008
De eerste zes weken zit ik niet op Tenerife maar op Gran Canaria. Het doel van mijn reis is de kampen te bezoeken waar alleenstaande minderjarige kinderen uit Afrika gedetineerd worden en van al hun rechten zijn beroofd: recht op veiligheid, op vrijheid, op scholing etc. Door gesprekken met de verantwoordelijken hoop ik te bereiken dat deze kinderen in ieder geval naar school kunnen.
Mijn reis met auto en boot is uitstekend verlopen. De 'casita' heb ik volgens plan op 31 maart betrokken. Ik zit op 650 meter hoogte in bergland en ik kan iedere dag neeerkijken op de wolkenlaag die het noorden van het eiland bedekt houdt. Het is een woestijnklimaat: koude nachten en ochtenden en verzengend heet op de middag. Ik had nogal wat moeite me in te stellen op het totaal andere dagritme dat daar het gevolg van is. Het leven speelt zich hier voornamelijk 's ochtends af. Om 13.00 gaat iedereen eten en dan is het zo'n beetje gebeurd.
De eerste drie dagen heb ik mezelf gegund om bij te komen van de reis en te wennen aan het klimaat. De vierde dag, j.l. vrijdag, beschouwde ik als mijn eerste 'werkdag' met als doel contact te leggen met de Fransiscaanse gemeenschap op dit eiland. Het werd een jammerlijke mislukking. De reis naar Las Palmas duurde twee keer zo lang asl ingeschat, door al die bochtige weggetjes omlaag, geen tourist office te bekennen, althans niet aangegeven. Tenslotte heb ik de auto geparkeerd en ben te voet op zoek gegaan. Toen ik terug kwam was de auto verdwenen. Politie, auto ophalen uit een depot aan het andere eind van de stad, geprobeerd nog iets van boodschappen te doen, mislukt, en tot overmaat van ramp de terugtocht te laat aangevangen. Door het duister overvallen kon ik tenslotte de weg naar mijn casita niet meer vinden. Geholpen door het weinige Spaans dat ik machtig ben, is het me uiteindelijk wel gelukt, maar na uren zoeken. Wat een les! Nooit meer in donker op pad.
Twee dagen later, goed uitgerust, probeerde ik het opnieuw. Dat was gisteren, zondag. Ik ging nu op zoek naar Iglesia San Fransisco. Daar kwam ik terecht in een dienst voor vormelingen in een stampvolle kerk. Men vertelde mij dat de Fransiscanen bij een andere kerk hoorden, daar niet ver vandaan. Op mijn bellen en bonzen op deuren deed niemand open. Het was ook inmiddels één uur geweest: lunchtijd en siësta. Ik besloot in de buurt te blijven. Mijn auto stond nu goed geparkeerd en ik heb de middag weten uit te zitten en te slenteren tot na vijf uur. Nieuwe poging. De kerk was weer open. Na mijn bonzen ging de deur van de sacristie open. Een alleraardigste man ontving mij. Hij bleek een pater Fransiscaan te zijn en oh wonder! hij verstond Frans. Ik kon mijn verhaal dus vertellen en hij luisterde geanimeerd naar me. Hij vertelde dat de kwestie van de 'sans papiers' (sine papelos) een groot probleem betekende voor Gran Canaria. Een herkenbaar punt!
Op mijn mededeling dat de politiek in deze machteloos is en dat de oplossing gezocht moet worden in spirituele zin, verontschuldigde hij zich. Ze waren met vijf paters, twee waren boven de 80, twee boven de 70 en hij was de jongste van in de 60. Ik heb maar niet gerept over mijn leeftijd. We hebben afgesproken morgen, dinsdag 8-4, om half tien 's morgens naar het kamp Arinaga te gaan en daar te spreken met de directeur. Maar ik moest me geen illusies maken, zei hij. Ik antwoordde dat het voor mij geen illusie is en dat ik erin geloof.
Wordt vervolgd, Ineke
Voor reacties, suggesties e.d.
tel: 00 34 6 48275477
of adres: Ineke Koops
Carretera del Piro 45
Vallesecco
Gran Canaria
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten